Motivasyon yazısı

Muscat international hospital’dan...

 Sağ tarafım çok yorgun artık ve sola daha çok yüklenmeliyim dediğimde iki ay önce Ankara’da tarihi Karacabey hamamındaydım. Hamam tasını tutan elim, “tası sola versen, ben çok yoruldum güzelim “ diye fısıldadı.. Orada konuştum sağ omzumla ve kolumla, yıllarca sağ kolum kalem tuttu, tahta markerı tuttu, para kazandı, ben ve bana baktı, besledi, kavgalara karıştı, kasıldı, burkuldu, telefon yazışmaları yaptı, telefon tuttu, sözlerime, ruhuma, bana tercüman oldu..  Sağ omzum, sağ kolum çok haklıydı… Dinlendirmeliyim diye düşündüm. Bu hususta daha hassas davranma kararı aldım. 

En kötü günümüz böyle olsun… 

Şimdi Muscat’ta bir hastanede mr sırası bekliyorum. 

Sağ tarafımda his kaybı var. 

Yüzümdeki his kaybı sebebiyle geldim doktora ve nörolojik muayeneden sonra tüm sağ yanım tutmuyor çıktı. 

Yüzüme gelene kadar ben farketmemiş olabilirim. 

Ya da her yerime aynı anda inmiş olabilir his kaybı. 

Allah tarafından bir tecrübe bu da.

Hissi çok garip. 

Binbir senaryo aklımda. 

Gülümsememi, ağlayışını, göz kırpmamı hissedemiyorum..

Doktor ve ayna görüntüde bir şey olmadığını söyledi, endişelenmemeliydim ! 

 Nasıl endişelenmeyeyim, hissedemediğim bir dünyanın ne manası olur ! 

Şey. 

Saat şu an 13.20. 

15.35’te Amerikan okulunda Türk çocuklarla Türkçe dersim var. 

Bir an iptal etmeyi düşündüm. 

Sonra içimdeki bütün Ada Öğretmenler ayaklandı ! 

“ Mezar kaz yat uzan bir de Ada istersen, yuh! Çocuklar sarılsın, his kaybı geçecek söz! Söz sana… “ 

Büyük bir heyecanla mr ın çekilip bitmesini, ciddi bir şey çıkmamasını ve okula gidip, işime, kendime, en çok var olduğum yere sarılmayı planlıyorum. 

Tahta benim sahnem. Sınıfın önü mabedim. Ben en çok orda kendim oldum, kendimi sevdim ve bu dünyadan uzaklaştım. Hayatlara dokundum, hayatıma dokunuldu, şahitlik ettim kimsenin bilmediği keşfedilmemiş hayatlara. 

  Türk çocukların ülkesi, anneannesi, dedesi, teyzesi oldum, Ali’nin İngilizcesini geliştirip iş değiştirme umudu, Ece’nin üniversiteye girme hayali, nicelerinin çeşitli sebeplerden İngilizce sevgisini ve motivasyonunu arttıran Ada Öğretmen oldum…

     Bazı Ummanlı ve diğer Türkçeyi yabancı dil olarak öğrenen, her yaştan ve meslekten öğrecilerimin yanında görünmez bir güvence olarak seyahat ettim Türkiye’ye, onların kırık Türkçelerine bakan sempatik gözleri gördüm, kelimelerim komşuları ile konuşup yakın olmalarına aracı oldu, yemek söyledi öğrettiğim kelimeler, karınları doydu, bazılarının Türk eş adaylarının ailesi ile tanışırken yaşadıkları tatlı heyecanında da vardı kelimelerim. Ben ve işim. Her yerdeydik. İşimi çok sevdim. Bir gün bu dünyadan göç ederken izim kalıyor olacak ve bunun verdiği muhteşem his  her şeye değerdi…

      Çektiğim tüm sıkıntılara, yaşadığım gurbet sancılarına, bu yolculuğun içinde kalabilmeme değerdi…

    Bu dünyada kendimce parmak izlerimi var etmek, bana çok iyi geliyor, geldi. 

    Kendimle gurur duyuyorum. 

Oldu bu iş ! Artık zirvedeyim ! Ben biliyorum ve kendimden razıyım.